Kwetsbaar en corona, een onmogelijke combinatie?!
De wereld is in de ban van het coronavirus. Alles wat zo vanzelfsprekend was, is nu bijzonder. Ineens mogen we dierbaren niet meer omhelzen, schudden we geen handen meer en houden we anderhalve meter afstand. 17 miljoen mensen werken samen aan de ‘intelligente lockdown’ om een enorme verspreiding van het coronavirus te voorkomen. We blijven massaal thuis om ouderen en kwetsbare mensen te beschermen en de zorg in staat te stellen om met topprestaties de beste, noodzakelijke zorg te kunnen blijven leveren.
Iedere dag worden we geconfronteerd met het aantal mensen dat is overleden aan COVID-19, het aantal mensen dat is besmet, het aantal mensen dat is opgenomen in de Nederlandse ziekenhuizen en het aantal patiënten op de Nederlandse en Duitse IC’s. Vol verwachting kijken we massaal naar de persconferenties die onze minister president Mark Rutte samen geeft met minister Hugo de Jonge. We luisteren aandachtig naar de maatregelen die genomen worden in het kader van “flatten the curve” en “het prille begin naar de weg terug”. We verlangen naar enige versoepeling wetende dat de nieuwe norm, totdat er een vaccin is, de “anderhalve meter maatschappij” is. Iedere dag hoor ik het nieuws over de voorzichtigheid rondom ouderen en kwetsbaren in onze samenleving en iedere dag opnieuw realiseer ik me dat ik tot die laatste groep behoor. Het COVID-19 virus was er “ineens” en zal de komende dagen, weken, maanden, misschien wel jaren in ons midden zijn. Totdat er een vaccin is ben ik niet veilig en vormen alle contacten die ik met mensen heb een bepaald risico.
Wat ga ik doen tot dat moment? Wat gaan wij als gezin doen tot die tijd? Kan ik het krijgen van het coronavirus echt voorkomen of is het een kwestie van tijd en domme pech? Stel dat ik het krijg, in welke mate? Wat staat ons te wachten? Soms denk ik, laat maar komen, dan ben ik er van af, ik overleef het wel. Dan is het maar achter de rug, is de angst verdwenen en weten we waar we als gezin aan toe zijn. Het volgende moment denk ik, waarom zou ik het wel overleven met mijn onderliggende lijden en al die andere duizenden mensen, velen kern gezond, niet? Het zal niet dit virus zijn wat mij uiteindelijk de kop gaat kosten. Niet nu. Niet op dit moment. Iedere keuze bepaalt mijn gedrag en heeft gevolgen. Iedere keuze die mijn partner en kinderen maken bepalen het risico dat zij en daarmee ik loop op het oplopen van het virus. Iedere stap die buitenshuis door wie dan ook wordt gezet, wordt met elkaar besproken, wordt gewogen…..
Het is een vijand waarmee we allemaal te maken hebben, waarvan we in veel gevallen niet weten waar die zich bevindt en hoe en wanneer hij toeslaat. Dat maakt het leven op dit moment onvoorspelbaar. Dat maakt dat keuzes die wij als gezin de ene dag maken, de volgende dag niet meer goed voelen en worden teruggedraaid. Hierin proberen wij, zoveel mogelijk, rekening te houden met hoe een ieder daar over denkt. Onmogelijke keuzes. Niets klopt.
Ik zit gevangen in een soort vacuüm. De vijand ligt continu op de loer, ik wil het risico op besmetting zo veel mogelijk beperken maar hoe langer dit duurt, hoe meer ik verlang naar een zo normaal mogelijk leven, naar dagelijkse dingen zoals een boodschap doen, naar contact op wat voor een manier dan ook met mijn familie en vrienden. Nu de maatregelen zijn versoepeld, er weer meer ruimte is, lijkt juist mijn ruimte kleiner want wist ik eerst dat familie en vrienden ook alleen maar thuis waren en geen mensen zagen, nu ben ik het overzicht kwijt. Hoe veilig is het om af te spreken op anderhalve meter met vrienden die weer buitenshuis werken? Weer sporten met anderen? Op bezoek gaan bij vrienden? Hoe veilig is het om een boodschap te doen terwijl ik misschien geconfronteerd word met mensen die zich niet aan de anderhalve meter afstand houden? Ik heb controle over mijn eigen gedrag, maar niet over dat van anderen. Ik zoek naar ruimte, mijn partner en kinderen zoeken naarruimte, hebben recht op ruimte maar ruimte brengt de “vijand” dichterbij, misschien zelfs in huis. Ik zoek naar een vorm veiligheid die er niet is. In mijn zoektocht merk ik dat er eigenlijk geen ruimte is en er misschien enkel een soort van schijnveiligheid bestaat die minstens zo gevaarlijk is als de realiteit. Het ene moment berust ik daar in. Het andere moment benauwt de gedachte mij dat dit nog een jaar kan duren. De perfecte manier om er mee om te gaan bestaat niet. Alle keuzes die ik, die wij maken zijn ingewikkeld en brengen extra risico’s met zich mee. Kwetsbaar zijn in Coronatijd, misschien niet een onmogelijke maar wel een hele lastige combinatie.
Mooi verwoord Denise , dit is een verwarrende tijd voor jou en alle kwetsbare mensen ,net als voor ons (kwetsbare )ouderen , al voel je dat niet zo . Helaas moeten we ermee dealen , we hebben geen keus .
Natuurlijk vliegt dat ons zo nu en dan aan . Maar laten we met z’n allen volhouden en verstandig zijn .
Goed dat je deze blogs gaat schrijven , daarmee maak je jouw hoofd leeg en laat je anderen voelen dat we er geen van allen alleen mee behept zijn .
Ik ga je blogs zeker volgen Denise , geweldig dat je dit doet !“ Vooral doorgaan “. Liefs Carry
Je blijft een kanjer!
Denise. We hebben veel respect voor jouw levenswijze. I
k ben Rob, mantelzorger voor Anita en we zijn een koppel. Zij heeft een agressieve vorm van M. S.
We hebben beide een handycap aan onze benen. Zij vanuit de M.S. en ik vanuit schade opgelopen uit hernia’s en nazorg operaties vanuit deze hernia’s en een verschrompelde long met asbest deeltjes, opgelopen tijdens mijn werkzaamheden in de scheepsbouw en onderhoud. Maar we hebben beide een scootmobiel en kunnen daarmee onze mobiliteit volhouden. Ik kan nog een beetje achter haar rolstoel lopen en zie het als mijn rollator ( met constante boodschappen hierin). Maar we kunnen zo samen iets ondernemen.
Ik hoop dat jou leven weer snel normaal wordt en je geen letsel op zult lopen en jij en jullie gezin er van verschoond zal blijven.
Veel sterkte toegewenst.
Rob Govers en Anita Holman.