Ik worstel met de vraag: als je toch als niks kan zoals ik is dan het feit dat je door de Corona nog minder mag erger of minder erg? Is het erg voor een gevangene als ze voor de celdeur nog een tweede celdeur zetten? Nee toch? Men noemt dat een dubbel-dilemma. Er is een spel op bol.com dat zo heet. Het bevat vragen als: je mag kiezen, je loopt altijd achteruit of je zweet olijfolie. Vreselijk geinig lijkt mij, daarom is het nu ineens in de uitverkoop waarschijnlijk. Maar één voordeel , in dat spel valt er altijd wat te kiezen terwijl dat voor mij niet op gaat.
Moet je discipline hebben om dit soort leven vol te houden? Ik geloof het niet, je doet gewoon wat de overheid je opdraagt en je doet gewoon niet wat je door je ziekte niet kan. Nadenken is geheel overbodig. Leuk woord trouwens dat ‘discipline’. Het komt van discipel en houdt in dat je instructies ‘van boven’ opvolgt. We zijn nu ineens allemaal discipelen van Mark en Jaap. Maar ik ben een slechte discipel. Ik kan niet eens een anderhalve meter gelovige worden of een elleboogkucher. Mijn arm snel optillen om de elleboog als schild tegen het virus te gebruiken? No way, lukt niet. Moet ik als iemand dichtbij komt gauw m’n rolstoel aanzetten (duurt 10 seconden) en vol in de achteruit? Nee dus. Kortom, ik hoef niks, ik kan niks en ik mag niks. Geeft dat een geweldig gevoel van vrijheid? Nee dus, maar op bovengenoemde manieren meedoen aan de nationale indammingsoperatie is mij niet gegeven.
De dagelijkse routine is en blijft natuurlijk vreselijk. Mijn leven speelt zich bijvoorbeeld af tussen drie stoelen en bed. Douchestoel>trippelstoel>sta op stoel>trippelstoel>sta op stoel>bed, in deze vaste volgorde. Op sommige dagen wordt hier ergens in dit rijtje ruimte gemaakt voor de rolstoel als dit nuttig of noodzakelijk is. De dienstregeling van deze verplaatsingen ligt binnen bepaalde grenzen vast. Maar ja, ook discipelen en monniken hebben hun vaste rituelen, dat schijnt houvast te geven. hoewel, ook zij gaven in tijden van stress er de brui aan. De baas verraden voor 30 zilverlingen, hem smeren toen de soldaten er aan kwamen, bij lastige vragen gewoon roepen ‘ik ken die gast helemaal niet, joh’.
Wat blijft er over aan perspectief in deze barre tijden? Het zicht is verminderd tot huiskamer en terras. Spreekt men dan van uitzichtloos? Nee, want perspectief is een woord met een veel diepere betekenis. Een schilder gebruikt een bepaalde verhouding tussen voor- en achtergrond, hij werkt met diepte. Perspectief berust op fantasie, je ziet op een stukje linnen van een paar honderd jaar geleden zo het Delft liggen dat Vermeer zag. Ik hoop maar dat mijn fantasie niet aangetast wordt door Corona.
Maar blijven communiceren schijnt erg belangrijk te zijn. We Zoomen ons suf. Over mijn communicatie maar even een voorbeeld. Decor: een warme dag, 4 mensen op gedisciplineerde afstand in de felle zon. Men praat over ditjes en datjes. ‘Biertje mensen? Het is wel allemachtig warm. Trouwens, Theo, wil jij ook wat?( korte pauze) ‘Zou het trouwens in Zuid Europa ook zo warm zijn?’ (Ik probeer al bij de eerste zin snel in te haken op het warme weer hier en gauw wat te typen op mijn TALKIE app die voor mij het woord doet. Ik heb al staan: ‘maar de weerberichten voor de komende….. Je wil in de conversatie niet helemaal buiten de boot vallen tenslotte.) Het gesprek gaat echter door: ‘Ik heb gelezen, naar Spanje vliegen mag weer’ (ik tik met één vinger snel door, hoewel ik in de volle zon en op het scherm vol vingerafdrukken nauwelijks kan zien welke letter ik aansla. Er staat nu ‘maar de weerberichten voor de komende dogen zijn niet bets, 14 garden en wondkacht 8′(spelfouten in de zon met die ene vinger zijn onvermijdelijk.) Ik druk op de ‘praatknop’ en mijn getypte zin komt knalhard uit de luidspreker die op tafel staat.) De spreker: ‘Jezus, 14 graden en windkracht 8 daar? Nou maar goed dan we hier zitten en niet in Benidorm!’ ‘Biertje iedereen? En Theo voor jou? (‘Laat mij maar zitten’ begin ik te typen maar ik laat Talkie maar zwijgen. Ik doe even niet meer mee. Het spuit 11 gevoel wordt me teveel).
Spuit elf geeft ook modder is een standaard uitdrukking in de Nederlandse taal. Het geeft aan dat een – onbeduidend – persoon (ook nog) iets wil zeggen, maar daarin niet serieus wordt genomen. De herkomst van deze uitdrukking is niet geheel duidelijk. Vermoedelijk heeft het te maken met het gekkengetal elf. De genoemde spuit komt voor in een oud brandweerliedenkrantje. Er was bij een brand slechts water voor tien spuiten, waardoor de elfde spuit alleen modder oppompte.
Nu moet ik aan het eind van deze blog toch maar even laten zien hoe belezen ik ben tegenwoordig (wat moet ik in vredesnaam anders doen doen dan lezen!). Dit schreef Alard Pierson over Willem Bilderdijk in 1886 in het bekende litteraire tijdschrift ‘de Gids’
‘Er pleegt zooveel te staan tusschen ons gemoed en dat van anderen. Met betrekking tot al wat belangrijk is, zonder voorwerp van weten te zijn, is het leven der menschheid eene cellulaire gevangenis. Elk bewoont zijn cel met eigen smaak, eigen wijsheid, eigen dogma, eigen God. Onduldbare eenzaamheid. Het dogmatisme dwingt allen in één cel: zij blijkt te eng. De verdraagzaamheid verhindert, dat men het, door den muur heen, den buurman lastig maken: men blijft alleen. Alleen de artistieke geest doet ons in de andere cellen komen, ook terwijl ‘de deuren gesloten waren.’
Aan die laatste zin houd ik mij maar vast. Alleen ons vermogen tot blijven nadenken en fantaseren kan ons redden. Ofwel in discipeltaal ‘Zalig zijn de armen van geest; want hunner is het Koninkrijk der hemelen. Matteüs 5:3. 2 Niet teveel denken dus, want de meeste denkers vind ik tegenwoordig maar beklagenswaardige types.
