Wat houdt mij ‘op de been’?
Ik ben Ronnie Möller, 36 jaar, vader van 2 prachtige zoontjes waar ik trots op ben en ben gediagnosticeerd met de ziekte ALS in april 2012. De klachten begonnen rond de zomer van 2011. Ik was destijds zelfstandig ondernemer (kledingwinkel) en deze moest ik sluiten en een hectische periode volgde.
Eind 2012 kon ik niet meer lopen, werd een maagsonde geplaatst en werd mijn jongste zoontje geboren. Eind 2013 kreeg ik non invasieve beademing en 2015 invasieve beademing. Ik leef ermee in een thuissituatie, dit is mogelijk met PGB. Dat heeft mij altijd de regie helpen te geven en 1 op 1 zorg. Ik bepaal zelf wie er voor mij zorgt en dat is in bijvoorbeeld een verpleeghuis niet het geval. Ik heb er 2 weken gelegen en ik ben toen tegen advies in naar huis gegaan. Niets ten nadele van de hard werkende zorgverleners in verpleeghuizen maar in mijn geval liepen ze 2 op 10 / 1 op 10 inclusief een paar beademingspatiënten en dat was niet te doen. Nu bepaal ik zelf hoe laat ik wakker word en de zorg start en is er 24u per dag iemand voor mij alleen.
Ik heb altijd mijn eigen pad gevolgd, zo ben ik in 2014 en 2015 lange periodes in invalide toegankelijke bungalows op parken verbleven op de prachtige Veluwe, dit was mogelijk door prijsafspraken te maken met de eigenaren, de zorgverleners volgden mij, wat een prachtige tijd was dat!
Ik heb ook heel veel geluk gehad met iemand die ik in deze periode ontmoet heb, een zeer bijzondere band mee heb, en die tot op de dag van vandaag voor mij zorgt. Ik ben haar elke dag dankbaar hiervoor!
Ik ben ruim twee jaar geleden gestopt met verschillende medicijnen op microlax en een water/zout-oplossing na, en ruim drie maanden geleden gestopt met sondevoeding. Dit hebben we vervangen voor een vers biologisch veganistisch dieet wat we blenden tot smooties en door de Mickey button maagsonde spuiten . Natuur doet wonderen: betere urine en ontlasting, betere huid, meer energie, geen opgeblazen hoofd en buik meer (hoef niet meer te ontluchten) en voel meer positiviteit.
Wat mij ‘op de been houdt’ wordt mij regelmatig gevraagd. Ik had vaak moeite met de vraag want het gaat vanzelf. Ik heb hier nu over nagedacht en allereerst heb ik een heel liefdevol netwerk om me heen, kijk naar wat ik wel kan en niet naar wat ik niet meer kan en accepteer dat. Ondanks mijn invaliditeit regel ik nog veel dingen zelf via mijn computer met oogbesturing wat mij regie en soevereiniteit geeft en voortdurend zoeken naar oplossingen. Ik kan bijvoorbeeld niet meer praten maar we hebben een systeem bedacht zodat ik m.b.v. knipogen en wenkbrauwen toch snel een woord en zelfs zinnen kan maken.
Daarbij heb ik oneindig veel interesse in het leven en wil ik blijven leren, over voeding en gezondheid bijvoorbeeld, maar ook zaken als spiritualiteit, wetenschap, geschiedenis, kosmologie, etc. Zeker nu ik veel bedlegerig ben kan ik veel bestuderen en er zijn zoveel zaken die vroeger op school niet zijn behandeld. Ik ben eigenlijk nooit klaar met leren, zowel in theorie en praktijk.
Zomaar een voorbeeld is ons onderbewustzijn, dit bepaalt veel van wat wij doen en hoe wij denken, bijvoorbeeld onze veters strikken, maar ook of wij positief of negatief reageren en positieve of negatieve gedachten en dit kunnen we beïnvloeden. Deze kennis helpt mij vooral in moeilijke periodes.
Ook ben ik overtuigd dat genezing voor de ziekte mogelijk is, echter moeten de reguliere geneeskunde en de natuurgeneeskunde mijns inziens hun krachten combineren, en niet de andere uitsluiten.
Steeds vaker komen momenteel berichten over een relatie tussen ALS en de ziekte van Lyme, een type bacterie die door verschillende insecten kunnen worden verspreid. Ik ga nu aan Biofotonen therapie behandeling beginnen om te achterhalen of ik toch misschien Lyme heb.
Ik ben met Topsport for Life en Miel in aanraking gekomen in 2014, op hun Zomerfeest op een prachtige zonnige dag en wat mij zo enorm is opgevallen sindsdien, is de enorme drive van Miel en de vrijwilligers van de stichting om oprecht zich in te zetten voor mensen met ernstige gezondheidsproblemen en dan voornamelijk mensen met de diagnose ALS en andere zieken met een korte resterende levensverwachting.
Ik wil de stichting enorm bedanken voor al hetgeen wat men voor mij heeft betekend en betekent.
Respect en ga door met jullie geweldige missie!
Warme groet,
Ronnie Möller
Redactie: Ronnie is tot ons grote verdriet op 13 augustus 2020 overleden.
